نوازشم کن
نترس …
تنهاییم واگیر ندارد

تشنگی بهانه بود
آب را با لیوان تو می خواستم !

لبخندهایمان هم نقاشی است
حواست باشد
گریه کنی خنده هایت پاک میشوند

خداوند نمیخواهد ما به هم برسیم
می دانی دلیلش چیست ؟
می داند که اگر کنارم باشی
دیگر هیچ وقت ، هیچ چیز
از او نخواهم خواست

دلتنگی را چگونه هجی کنم تا درک کنی ؟
چهار ستون بدنم
زیر سنگینی اش
تا خورده است …

باهفت آسمون پر از گل یاس و میخک
با صد تا دریا پر از عشق و اشتیاق و پولک
یه قلب عاشق با یه احساس بی قرار و کوچک
فقط میخواد بهت بگه تولدت مبارک

از بین این همه که جان آدم را به لب می رسانند ، نام عزرائیل بد رفته است

مهربانی را از معرفت تو آموختم
پس مهربان ماندم تا معرفت تو را از دست ندهم

اونی که رفت اگه برگرده از دوست داشتن نیست واسه اینه که بهترشو پیدا نکرده

قربون خدای بزرگم برم که اگه خطا کنم نهایت قهرش بین دو اذانه ، دوباره صدام میکنه : خدا عشق است

چه حرف بی ربطیست که مرد گریه نمی کند
گاهی آنقدر بغض داری که فقط باید مرد باشی تا بتوانی گریه کنی …